Կկիսվեմ․․․

Այս հինգ (արդեն վեց) ամիսները շատ լավ ամիսներ էին, բայց անցան, և ես վերջապես ունեցա իմ հիասքանչ փոքրիկ «արարածին»: Այդ արարածն արդեն հինգ ամսական է: Նա մի  կատու է՝ Մայա անունով: Նա դարձավ իմ կյանքին ժպիտ տվող արարածներից մեկը (չնայած նրան, որ մենակ կծելով է զբաղված): Այս նյութը տնային աշխատանք չէ և ոչ էլ դասարանական աշխատանք: Գիտե՞ք՝ սա կարդալով, դուք կմտածեք, թե ես ինչ-որ քայլող դեպրեսիա եմ, բայց ոչ, շատ կսխալվեք: Ես ձեզ նույնիսկ ավելին կասեմ․ես շատ ուրախ եմ, և ինձ ինչքան տեսնեք, ժպիտը դեմքիս է․․․Մայան գրկիս քնած է ու այնքան ծանր է, որ հեսա ոտքերս կջարդվեն: Մեր երկրում պատերազմ սկսեց: Այսօր առաջի անգամ սկսեցի լացել այս ամեն ինչի համար: Սիրտս մի տեսակ ցավում էր: Մայրիկս այդպես էլ չիմացավ դրա մասին:

Նյութի հեղինակ՝ Լիլիթ Արևշատյան

Թողնել պատասխան

Ձեր էլ-փոստի հասցեն չի հրատարակվելու։ Պարտադիր դաշտերը նշված են *-ով