Աշխարհն ինքն է ժամանակը և իրենից ու մեր պատկերացրած ժամանակից դուրս ամեն ինչը: Նկատե՞լ եք` սար բարձրանալու ինչ-որ պահի մեկ էլ տեսնում ես ծաղիկների մի լայն աշխարհ: Տարածվում է միտքդ, տանում ավելի հեռու աշխարհներ, քան աչքդ է կտրում այդ պահին, հնչեցնում ինչ-որ մեղեդի, այցելում ինչ-որ բակ, ու էրեխեք են միտքդ ընկնում` մինչ դու կանգնած ես նույն տեղում, ու եթե բոլորին հայտնի ժամանակացույցը չլինի այդ պահին, չես կարող ու ձևն էլ չես գտնի չափել այդ պահի տևողությունը` երկա՞ր է, կա՞րճ է, անսահմա՞ն է, թե՞ ակնթարթ է:
Ես սիրում եմ ժամանակից ու աշխարհի ընթացքից դուրս էդ ժամանակը, որը չունի անուն, չունի տևողություն ու չունի վայր:
Նյութի հեղինակ` Լալա Հովհաննիսյան